Δικηγορικές αμοιβές: Νόμιμη η παρακράτηση ποσοστών υπέρ των διανεμητικών λογαριασμών. Οι ελάχιστες αμοιβές δεν αντίκεινται στις διατάξεις περί ανταγωνισμού (ΣτΕ)

«…Επειδή, με βάση τα ανωτέρω και τις διατάξεις του Κώδικα περί Δικηγόρων, όπως ίσχυαν κατά τον κρίσιμο εν προκειμένω χρόνο, οι δικηγόροι αποτελούν φορείς οικονομικής δραστηριότητας και ως εκ τούτου εμπίπτουν στην έννοια των «επιχειρήσεων» κατά το ενωσιακό δίκαιο, οι δε δικηγορικοί σύλλογοι, εφόσον εκδίδουν πράξεις δεσμευτικές για τα μέλη τους, συνιστούν «ενώσεις επιχειρήσεων». Εν προκειμένω, ωστόσο, ο καθορισμός πίνακα ελάχιστων αμοιβών για τους δικηγόρους, δεν αποτελεί ρύθμιση που έχει ανατεθεί στους Δικηγορικούς Συλλόγους, αλλά ανήκει στην κανονιστική εξουσία του κράτους, σύμφωνα με τις προαναφερθείσες διατάξεις του άρθρου 7 του ν. 2753/1999. Ειδικότερα προβλέπεται η έκδοση κοινής υπουργικής απόφασης, ύστερα από γνώμη της Ολομέλειας των προέδρων των δικηγορικών συλλόγων της Ελλάδας, για τον καθορισμό ελάχιστης αμοιβής, ενιαίας για όλους τους δικηγορικούς συλλόγους της χώρας, η απόφαση δε μπορεί να εκδίδεται και χωρίς την εν λόγω γνώμη, εφόσον παρέλθει άπρακτη προθεσμία 2 μηνών από την υποβολή σχετικού ερωτήματος από τον Υπουργό Δικαιοσύνης. Με τις διατάξεις του άρθρου 7 παρ. 2 του ν. 2753/1999 επιδιώκεται η καθιέρωση ενός αντικειμενικού συστήματος φορολογικής μεταχείρισης των δικηγόρων και η σύλληψη της φορολογητέας ύλης που συνδέεται με την παροχή νομικών υπηρεσιών, μέσω καθορισμού ελάχιστων, ενιαίων για το σύνολο της χώρας δικηγορικών αμοιβών (ΣτΕ 3776/2009). Επομένως, τα προβαλλόμενα περί αντίθεσης της επίμαχης ρύθμισης, που καθορίζει τα κατώτατα όρια των δικηγορικών αμοιβών, στις ανωτέρω ενωσιακές διατάξεις περί ανταγωνισμού καθώς και στις διατάξεις του άρθρου 1 παρ. 1 του ν. 703/1977, είναι απορριπτέα ως αβάσιμα. Εξάλλου, αν ήθελε θεωρηθεί ότι ο αιτών προβάλλει ότι η ανωτέρω ρύθμιση αντίκειται στις ενωσιακές διατάξεις περί ελεύθερης παροχής υπηρεσιών, ο λόγος ακυρώσεως είναι απορριπτέος ως αβάσιμος, διότι η εν λόγω ρύθμιση δεν εφαρμόζεται σε δραστηριότητες που δεν έχουν κανένα συνδετικό κρίκο με οποιαδήποτε από τις καταστάσεις που προβλέπει το ενωσιακό δίκαιο και της οποίας όλα τα στοιχεία περιορίζονται στο εσωτερικό ενός κράτους – μέλους (“καθαρώς εσωτερικές καταστάσεις”) (βλ. ενδεικτικώς ΔΕΚ αποφάσεις της 27ης Οκτωβρίου 1982, C-35/82 και C-36/82, Morson και Jhanjan της 18ης Οκτωβρίου 1990, C-27/88 και C-197/89, Massam Dzodzi της 5ης Ιουνίου 1997, C-64/96 και C-65/96, Land Nordrhein – Westfalen κατά Kari Uecker και Vera Jacket κατά Land Nordrhein – Westfalen).