Ομιλία Προέδρου στον Αγιασμό για το νέο δικαστικό έτος 2014-2015.

Οι συνάδελφοί μου, οι δικαστικοί γραμματείς και οι παλαιότεροι εκ των κ.κ. δικαστών γνωρίζουν καλά ότι κατά τα τελευταία 12 έτη έχομε καθιερώσει, κατά τον αγιασμό για το νέο δικαστικό έτος, ομιλία για τα προβλήματα της Ελληνικής Κοινωνίας και της Δικαιοσύνης, όπως άλλωστε κάνουμε  και κατά την κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίττας μας, δίκην απολογισμού.

 Δεν σας κρύβω ότι στον φετεινό αγιασμό, ίσως και λόγω της γενικευμένης παθητικής στάσης της Ελληνικής Κοινωνίας έναντι της ομοβροντίας των μέτρων, που την έχουν πλήξει (αποφεύγοντας πάντως την φράση του συρμού περί "ψεκασμού"), υπήρξε μία διστακτικότητα ή αμφιταλάντευση του ομιλούντος, άν δηλαδή έπρεπε να αρκεσθούμε σε ένα τυπικό ευχολόγιο ή να ενσκύψουμε στα βαθύτερα προβλήματα του Ελληνικού Λαού και της Δικαιοσύνης.

 Ωστόσο, επικράτησε η δεύτερη σκέψη, όχι μόνο από ηθική υποχρέωση έναντι του θεσμού, που καταβάλαμε μεγάλη προσπάθεια να καθιερώσουμε, ούτε μόνο λόγω του θεσμικού ρόλου, που προβλέπει το δικαιϊκό μας σύστημα για τους Δικηγόρους και τους Δικηγορικούς Συλλόγους, να παρεμβαίνουν δηλαδή, σε μείζονος σημασίας κοινωνικά και θεσμικά θέματα.

 Κυρίως, όμως, κροτάλισε μέσα μας η ανθρώπινη συνείδηση και η συνείδηση του Δικηγόρου, αφού πολύ απλά, οι Δικηγόροι δεν δικαιούνται να σιωπούν, αλλά να παίρνουν υπεύθυνη θέση στα πράγματα. Δικηγόρος σημαίνει ελεύθερη φωνή και μαχητική ψυχή.

   Επειδή, λοιπόν, μόνο οι πολύ σοφοί και οι πολύ  ανόητοι, δεν  αλλάζουν γνώμη, και εμείς σίγουρα δεν ανήκουμε στην πρώτη κατηγορία και πιστεύουμε όχι στην δεύτερη, θα πάρουμε θέση στα πράγματα, αφού δεν είμαστε δέσμιοι των απόψεών μας.

Πριν λίγες, μόνο, ημέρες συνεδρίασε η Ολομέλεια των Προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων όλης της Χώρας στα Καλάβρυτα, με την παρουσία του κ. Υπουργού Δικαιοσύνης, του Γ.Γ. του Υπουργείου και του Γενικού Συντονιστή Δημ. Διοίκησης, πρώην εισαγγελέα του Αρείου Πάγου κ. Ι. Τέντε.

   Τα νέα, όπως κάθε φορά, δεν είναι καλά, αφού έρχονται νέες σαρωτικές αλλαγές σ'όλους τους Κώδικες, που κοινό παρονομαστή έχουν την παντελή έλλειψη διαλόγου,  ή, ουσιαστικού διαλόγου με τους αρμόδιους φορείς, δηλ. τις Δικαστικές Ενώσεις και τους Δικηγορικούς Συλλόγους, τον περιορισμό της ακροαματικής διαδικασίας και τελικά τον περιορισμό των δικονομικών και ουσιαστικών δικαιωμάτων των Πολιτών.

Πολιτική δίκη χωρίς μάρτυρες, Μονομελή Πλημμελειοδικεία για όλα τα πλημμελήματα, μονομελή εφετεία για τις περισσότερες διαδικασίες, ουσιαστικά κατάργηση των πολυμελών συνθέσεων,  με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την έλλειψη των απαραίτητων εχεγγύων δίκαιης δίκης κ.ο.κ.

 Από την άλλη πλευρά, γνωμοδοτήσεις ανωτάτων Δικαστηρίων αμφίβολης ή ανύπαρκτης συνταγματικότητας, κατ'οίκον έρευνες για φορολογικές παραβάσεις χωρίς την παρουσία δικαστικών λειτουργών, εισπρακτικές εταιρείες που πλαγιοκοπούν τους θεσμούς, εμμονή σε πανάκριβα παράβολα που καθιστούν απαγορευτική την πρόσβαση  των Ελλήνων Πολιτών στη δικαιοσύνη και γενικά απόπειρα μετατροπής της δικαιοσύνης σε "φάστ φούντ" ή "α λα κάρτ", ώστε να διευκολύνεται η προστασία των πιστωτικών ιδρυμάτων και μεγάλων εταιρειών με "φασόν" υποθέσεις, με εξαθλιωμένους Δικηγόρους - υπαλλήλους των 500 ΕΥΡΩ, απλούς διεκπεραιωτές Φακέλλων ή γραμματοκομιστές..

 Και όλα αυτά, με πρόσχημα την επιτάχυνση της Δικαιοσύνης, η οποία, μ'αυτόν τον αποσπασματικό και εμβαλλωματικό τρόπο όχι μόνο δεν επιτυγχάνεται, αλλά καρκινοβατεί. Θυμίζω ότι ο Α.Κ. της Αγγλίας είναι χωρίς τροποποιήσεις από το 1850, ο Γερμανικός Α.Κ. για πάνω από 30 έτη, ενώ στην Πατρίδα μας τα τελευταία 30 έτη έχουν γίνει πάνω από 300 τροποποιήσεις που "στοχεύουν την επιτάχυνση", χωρίς όμως επιτυχία.

 Έτσι, περάσαμε από την Δικαιοσύνη της Δημοκρατίας στην Δικαιοσύνη της Αγορά, αφού η Πολιτεία αντιμετωπίζει διαχρονικά την Δικαιοσύνη όχι με θεσμικούς αλλά με οικονομικούς όρους και νομοθετεί υπό το βάρος πιέσεων, ελληνικών  και ξένων συμφερόντων και ομάδων. Οι Νόμοι, όμως, δεν κρίνονται μόνο από τις προθέσεις ή τις διατάξεις τους, αλλά κυρίως από  την εφαρμογή και τα αποτελέσματά τους.

   Οι διατάξεις πρωτογενούς Κοινοτικού Δικαίου είναι άμεσα εφαρμοστέες, ενώ για το παράγωγο Δίκαιο πρέπει να υπάρχει εναρμόνιση με το Ελληνικό Δίκαιο, που, ωστόσο γίνεται με στρεβλό και σε πολλές περιπτώσεις με αντισυνταγματικό τρόπο.

 Και όλα αυτά την στιγμή που το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων Πολιτών βρίσκεται σε κάθετη και παρατεταμένη πτώση, η ανθρωπιστική κρίση σε καιρό ειρήνης αγγίζει ή ξεπερνά τα όρια της κρίσης σε καιρό πολέμου, τα συσσίτια της Εκκλησίας αυξάνουν, οι Πολίτες αυτοκτονούν με ρυθμούς Σουηδίας, μόνο που, εκεί, αυτό συμβαίνει στις μακρές και κρύες χειμωνιάτικες νύχτες σε καθεστώς ευημερίας και με λυμένα τα προβλήματα, ενώ στην Πατρίδα μας σε μακρές ηλιόλουστες μέρες σε καθεστώς δυστυχίας και με άλυτα προβλήματα.

 Οι νέοι μεταναστεύουν με ρυθμούς της δεκαετίας του 1950, μόνο που τότε εξαναγκάζονταν σε μετανάστευση πτωχοί, ακτήμονες αγρότες, αγράμματοι και ανειδίκευτοι εργάτες, ενώ, τώρα, μεταναστεύουν επιστήμονες με 1, 2 ή 3 πτυχία, οι οποίοι, αφού η Πατρίδα μας δαπανήσει και κοπιάσει για να τους εκπαιδεύσει, τους χάνει όταν είναι έτοιμοι να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο, την στιγμή δηλ. του επιστημονικού τους οργασμού.  Ενώ, παράλληλα, πάμπολλοι είναι και οι εξειδικευμένοι τεχνολόγοι που αναγκάζονται να αναζητήσουν αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας σε Χώρες της Ευρώπης και αλλού, για να μην παραλείψω και την μετανάστευση επιτυχημένων επιχειρηματιών μαζί με ολόκληρους βιοτεχνικούς και βιομηχανικούς εξοπλισμούς, για φορολογικούς λόγους. Την στιγμή που υπάρχουν 1,5 εκατομμύριο άνεργοι, 2 εκατομμύρια 'Ελληνες κάτω από το όριο της φτώχειας, 4 εκατομμύρια Συνταξιούχοι, των οποίων περικόπηκαν δραματικά οι απολαβές και, τελικά, μία Ελλάδα πολλών ταχυτήτων.

 Μ'αυτές τις συνθήκες, λοιπόν, εμείς οι Δικηγόροι έχομεν ιερό  καθήκον να σταθούμε στο πλευρό των Πολιτών, πιστοί στον κοινωνικό μας ρόλο, περισσότερο από ποτέ. Στεκόμαστε ανάμεσα στη Πολιτεία και τους Πολίτες, πάντα όμως προς την πλευρά των Πολιτών, αφού υπερασπιζόμαστε τα Δικαιώματα και τις Ελευθερίες τους.

 Οι Δικαστές μας παρ'ότι στέκονται προς την πλευρά της Πολιτείας, τους Νόμους της οποίας είναι υποχρεωμένοι να εφαρμόσουν, πρέπει και αυτοί να σταθούν προς την πλευρά των Πολιτών, αφού η Δικαιοσύνη, ύστερα από την αναμφίβολη χρεωκοπία της Νομοθετικής και Εκτελεστικής Εξουσίας, εκ των οποίων η πρώτη νομοθετεί σωρηδόν με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, Νόμους "με ένα μόνο άρθρο" και με ...αντικατάσταση Βουλευτών, που πιθανολογείται ότι δεν θα ψηφίσουν τα νομοσχέδια (!), για την δε δεύτερη, φθάσαμε να αναζητούμε το αυτονόητο, να σέβεται, δηλαδή, αυτό που ορθά αξιώνει από κάθε Πολίτη, τον σεβασμό των Οργάνων της, δηλ. των Δικαστικών Αποφάσεων, αποτελεί το μοναδικό αποκούμπι των δοκιμαζομένων Πολιτών.

 Πρέπει, λοιπόν, όλοι μας και με τους δικαστικούς Γραμματείς, με όσο κουράγιο τους απέμεινε από την δραματική μείωση του μισθού και τυ αριθμού τους, να υψώσουμε ανάχωμα σε κάθε αυθαιρεσία και σε κάθε μεθοδευμένη προσπάθεια που τείνει, όχι στην διάσωση, αλλά πράγματι, στην εξαθλίωση της Ελληνικής Κοινωνίας. Όταν η Κοινωνία και η Δικαιοσύνη αποδομούνται και διαρρηγνύεται, βίαια, ο κοινωνικός ιστός, η μόνη οδός σωτηρίας είναι η θωράκιση των Θεσμών και η ανάταση των συλλειτουργών της Θέμιδος, στο ύψος που τους αρμόζει.  Τώρα που, υπό καθεστώς  πιέσεως,  οι σχέσεις μας δοκιμάζονται, καλούμεθα να συμπεριλάβουμε στο οπλοστάσιο των ενεργειών μας την ενότητα, να μην δημιουργούμε επιφάνειες προστριβών, να αμβλύνουμε τις συναισθηματικές γωνίες και να περιορίσουμε την ασυντόνιστη πολυφωνία μας. Δικαστικοί ή άλλοι "ακισμοί" δεν εξυπηρετούν τις ουσιαστικές ανάγκες της ορθής απονομής της Δικαιοσύνης και του Διαλόγου, που επιβάλλει ο διακριτός θεσμικός μας ρόλος.

Γνωρίζω καλά ότι οι συνάδελφοί μου δεν δίνουν πλέουν τον αγώνα για αξιοπρεπή διαβίωση, αλλά κυριολεκτικά γι'αυτή καθ'εαυτή την επιβίωση, επειδή όμως είναι προφανές ότι δεν επιδιώκουμε τον αυτοκτονικό ιδεαλισμό αλλά αυτή καθ'εαυτή την επιβίωση, οφείλουμε να κάνουμε όλοι μαζί την υπέρβαση, που, περιγραφικά, προαναφέρθηκε.

Τέλος, επιτρέψτε μου να αναφερθώ σ'ένα σοβαρότατο γεγονός που συνέβη πρόσφατα στο Πρωτοδικείο μας, που θέτει όλους προ των ευθυνών μας. Λίγες μόνον ώρες μετά την άφιξη της κας Προέδρου στην Τρίπολη, την πρώτη ημέρα αναλήψεως των καθηκόντων της, δέχθηκε την ανώνυμη αναφορά πολιτών για απόφασή της. Η απόφαση αυτή, όμως, είναι καθ'όλα σύννομη και ελήφθη κατά συνείδηση, με ελευθέρα κρίση και σύμφωνα με τους Νόμους.

 Από την θέση αυτή δηλώνουμε, με τον πλέον κατηγορηματικό και πανηγυρικό τρόπο και προς κάθε κατεύθυνση ότι η κα Πρόεδρος και όλοι οι Δικαστές έχουν και θα έχουν την αμέριστη συμπαράσταση του Δικηγορικού Συλλόγου Τριπόλεως, εφ'όσον ενεργούν ευσυνείδητα και σύμφωνα με το Νόμο. 'Αλλωστε, οι δικαστές και οι δικηγόροι της Τριπόλεως έχουν μακρά παράδοση συνεισφοράς στην έκδοση ορθών και ποιοτικών αποφάσεων, που τιμούν την Δικαιοσύνη. Η δικαιοσύνη δεν εκβιάζεται, δεν τρομοκρατείται, δεν επηρεάζεται. Το ελεύθερο φρόνημα και η καθαρή καρδιά δεν φυλακίζονται ούτε λυγίζουν από σκοπιμότητες ή συμφέροντα. Οι Πολιτικοί και οι Πολιτικές  έρχονται και παρέρχονται, οι Δικηγόροι και οι δικαστές, όμως, είμαστε ισόβιοι θεράποντες της Δικαιοσύνης, πέρα από κάθε σκοπιμότητα.

 Για να μην εισπράξουμε, λοιπόν, το ανάθεμα των Ελλήνων Πολιτών  πρέπει όλο μαζί να υψώσουμε το ανάχωμα, το οποίο προανέφερα.

 Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας.